ส่งความสุขปีใหม่ 2559

รถไฟที่ชอบเดินทาง

รถไฟที่ชอบเดินทาง
เมื่อก่อนการทางยังไม่สะดวกสบายนัก ถนนหนทางมีไม่มากเล็ก แคบ และขรุขระ การเข้าถึงสถานที่ต่างๆ จำกัดการเดินทาง บางแห่งไปได้ด้วยรถไฟ บางแห่งไปได้ด้วยรถยนต์ บางแห่งไปได้ด้วยเรือ และบางแห่งต้องเดินเท้าไป จากจังหวัดสู่จังหวัด จากตัวเมืองสู่หมู่บ้าน จากหมู่บ้านสู่หมู่บ้าน เราเดินทางด้วยวิธีต่างๆ
เดี๋ยวนี้เส้นทางคมนาคมมากขึ้น เราเดินทางด้วยวิธีต่างๆ ดังเดิม เพิ่มเติมที่สะดวกรวดเร็วมากขึ้น ด้วยเครื่องบิน ถนนใหญ่ กว้าง และเรียบ บางที่ที่ไปได้เฉพาะเรือก็มีทางรถยนต์เข้าถึง บางที่ที่ต้องเดินเท้ารถยนต์หรือไม่ก็มอเตอร์ไซด์เข้าถึง แต่บางที่ก็ยังต้องเดินเท้าดังเดิม ยานพาหนะก็ทันสมัยขึ้น เครื่องบินมีราคาถูกลง รถไฟมีให้เลือกหลายระดับ รถประจำทางก็เช่นกัน
วันนี้(๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๘) เดินทางจากลำปางไปกรุงเทพ ด้วยรถไฟอีกเช่นเคย เวลาและความไม่แน่นอนเป็นของคู่กันกับรถไฟ สองครั้งก่อนรถไฟเดินทางตรงเวลามากถึงกรุงเทพยังไม่ ๖ โมงเช้าเลย ครั้งนี้เวลาตี ๕ เพิ่งถึงลพบุรี คาดว่าจะล่าช้ามากกว่าจะถึงกรุงเทพ วางแผนไว้ว่าจะเข้าที่พักแต่เช้าต้องตื่นเช้า เข้านอนตั้งแต่ ๔ ทุ่ม ตื่นมาตี ๔ รถไฟยังไม่ถึงลพบุรี
คนสูงวัยมีเวลามากเหมาะกับรถไฟ "ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง" คือคติที่เข้าได้กับรถไฟ เราไม่อาจคาดเดาสิ่งใดๆ ได้ เราเพียงแต่ตอบสนองต่อความเปลี่ยแปลงให้ทันการ ช้าก็มีความดีของการช้า ใช้ประโยชน์จากความช้า เผื่อแผนการณ์ไว้ และเผื่อใจไว้ด้วย สำหรับรถไฟแล้วผมเผื่อเวลาเป้นวันมาล่วงหน้าหนึ่งวัน เผื่อใจเต็มร้อยไม่คาดหวังอะไรเลย แค่นี้ก็โดยสารรถไฟไปไหนไปกัน
บันทึกเวลา ๐๕.๐๐ น. ๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๘

ครูคนเดิม

"เมื่อนักเรียนพร้อมที่จะเรียนรู้ ครูจะอยู่รอบๆ"

คุณเห็นใบหน้านั้นไหม เต็มไปด้วยความเคียดขึ้งอาฆาต ปรารถนาการปะทะ ตาประกายแววแห่งการทำลาย ร่างกายเกร็ง คุณได้ยินเสียงนั่นด้วยใช่ไหม น้ำเสียงที่คั่งแค้น ถ้อยคำที่ปรารถนาสร้างความเจ็บใจ มันไม่ได้ปรากฏเพียงครั้งเดียว มันซ้ำและทวน วนและเวียน ไต่เกลียวยกระดับ ปรากฏถี่ขึ้น ฝังแน่นยากไถ่ถอน 
คุณเห็นสิ่งผลักดันขับเคลื่อนปรากฎการณ์นั้นไหม ความต้องการ ความปรารถนา ความยึดโยง ความปรุงแต่งในความคิดจากอดีต เบื้องหลังสิ่งขับเคลื่อนเหล่านี้มีหลายสิ่ง รัก ชัง กลัว ไม่รู้  คุณเห็นสิ่งหล่อเลี้ยงมันด้วยใช่ไหม เพลิดเพลิน ชื่นชม ยิดติด
เมื่อความรักฝังแฝงในความรู้สึก ความเกลียดชังหนุนเสริม ความกลัวหล่อเลี้ยง และความไม่รู้รอบล้อม 
เมื่อนั้นความโกรธจึงปรากฏ ทางท่าทางและหนุนเสริมด้วยคำพูด
คุณรับรู้มันใช่ไหม คุณรับรู้มันหรือคุณรับมันไว้ คุณเรียนรู้มันหรือคุณเพียงสะสมไว้ ใช้เวลากันมันชั่วชีวิต 
คุณได้รับประโยชน์อะไรจากครูคนนี้บ้าง 
ครูที่ชื่อ "ความโกรธ"

มิตรสหายที่ชื่อประสบการณ์

ชีวิตคนมีอย่างหนึ่งเป็นของตนเองไม่มีใครแย่งชิงไปได้คือ ประสบการณ์ มันเป็นของเราโดยแท้
เราสามารถใช้ประโยชน์จากมัน หรือไม่สนใจมัน แต่มันยังคงอยู่กับเราแม้เราจะทิ้งมันไป
มันยังคงอยู่ตรงนั้นรอวันเวลาที่เราจะมาใช้มัน

ชีวิตผมก็ผ่านมานาน มีภาวะทั้งที่สงบและวุ่นวาย
ผ่านมาแล้วผ่านไปไม่ค่อยได้เรียนรู้
บางครั้งการเรียนรู้ไม่ตลอดทำให้ความเจ็บปวดในอดีตกลับมาหาเราอีก
บางครั้งการไม่นึกถึงทำให้เราผิดพลาดซ้ำอีก
บางครั้งการติดยึดทำให้เราไม่สามารถสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ ได้อีก

เกิดขึ้นมาแบบเป็นคนเดียว เติบโตมาบนเส้นทางแห่งการยึดถือ เป็นอยู่