คนแก่ตัวเล็กเล็ก

ผมอยู่ห่างไกลจากศูนย์กลางอำนาจของประเทศไทย ศูนย์กลางอำนาจที่ใครๆ ในประเทศนี้บอกว่าเป็นกรุงเทพ กรุงเทพที่ผมเกิด แต่จากมาเพื่อทำมาหากินตั้งแต่อายุ 20 ปี จนบัดนี้ อายุผม 62 ปีแล้ว
ผมอยู่อย่างสงบติดตามข่าวความเคลื่อนไหวของคน คนหลายๆ กลุ่ม
นั่งตั้งสติเพื่อทบทวน เหตุการณ์ที่ผ่านมา ผมเห็นอะไรบ้าง
เห็นการเรียกร้องต้องการ เห็นความต้องการขยายใหญ่ขึ้น เห็นความไม่พอใจ ไม่เห็นด้วย เรียกร้องเพื่อให้ยุติ เห็นการยุติลง เห็นการเคลื่อนไปของความต้องการ เห็นการยุติลงอีกครั้งหนึ่ง เห็นการเคลื่อนไปของความต้องการอีกครั้งหนึ่ง เห็นฝักฝ่ายเครือข่ายโยงใย เห็นความรุนแรง การข่มขู่ การตัดสิน การฟ้องร้อง การหาพวกพ้อง การหาความยุติธรรมให้กับหมู่พวกตน การสร้างความเป็นธรรมในหมู่พวกตน ทุกฝ่ายดำเนินชีวิตเหมือนไม่มีอีกชีวิตอยู่ด้วย ทุกฝ่ายยกค่าความเป็นคนของตน และลดค่าความเป็นคนของฝ่ายตรงข้าม สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันดำรงอยู่และยังดำเนินไป
เหตุการณ์นี้เป็นเพียงปรากฏการณ์ของยอดภูเขาน้ำแข็งที่โผล่พ้นน้ำ ส่วนที่อยู่ใต้น้ำผมไม่เห็น แต่แค่ที่เห็นมันทำให้สับสนในผู้คนของประเทศนี้ ผมรู้สึกถึงอะไรบ้าง
ผมรู้สึกถึงความต้องการที่ไม่มีประมาณ รู้สึกว่าการควบคุมประทะการต่อต้าน ความขัดแย้ง และความย้อนแย้งในตัวของมันเอง ปรากฏอย่างไม่มีประมาณ
คุณเห็นไหม

ฝ่ายหนึ่งได้สิ่งหนึ่งแล้วก็ปรารถนามากกว่าที่ควรเป็น ผลคือการพังทะลายทั้งขบวน

อีกฝ่ายหนึ่ง ได้สิ่งหนึ่งแล้วก็เป็นเช่นกัน ปรารถนามากกว่าที่ควรเป็น ผลยังไม่เกิดขณะบันทึกนี้

แต่ คุณเห็นแนวโนม้ไหม
คนกลุ่มเล็กๆ หลายๆ ที่ ออกมาแสดงความต้องการหลายที่ ต่างกรรมต่างวาระ แสดงสิทธิเสรีภาพของตน
ผมรู้สึกว่า คนหลากหลายความต้องการหลากหลาย ความรุนแรง ความอ่อนน้อม การละเมิด การเคารพ
ท่านพูทธทาสได้ให้เรากระทำต่อมนุษย์ไว้อย่างน่าสนใจว่า ถ้าเราคิดกันอย่างนี้ จะไม่มีการขัดแย้งใดๆ เกิดขึ้น

คนแก่ตัวเล็กๆ สนใจเพียงดำรงอยู่เพื่อเรียนรู้ ทำประโยชน์และจากไป และจะทำตามที่ท่านสอนสั่ง