ชรา

.........ชะเอ๋ย ชรา

ผ่านเวลา ผ่านการ มานานเนื่อง

กายาเสพ สรรพสิ่ง ทิ้งเปล่าวเปลือง

ในทุกเรื่อง ใจคิด ติดฝังรอย

กายกำลัง เสื่อมลง อย่างที่เป็น

กล้ามเนื้อเอ็น กระดูก แรงเสื่อมถอย

กายปวดไข้ ได้โรค รุมเป็นร้อย

ใจเฝ้าคอย กาลเก่า เขามาหา

ใจเฝ้าคอย กาละ จะถึงเอย...

ชีวิตก็เข่นนี้

  เอ้อระเหยเลยลอย  

ลอยแล้วก็ลาลับ

เอ้อระเหยร่วงกลับ

กางพับและร่วงผลอย

  ชีวิตก็เช่นนี้

หลายปีเสื่อมและถอย

ชีพเพียงแค่ล่องลอย

น้อยนิดอยู่เดียวดาย

  พบจากใยค้นหา

พริบตาก็ละลาย

น้ำค้างหยิบกระจาย

อย่าหมายครอบยึดครอง

  พอรักใช่เพียงเอก*

ชีพเสกทุกข์ทั้งผอง

สูญสว่างเรืองรอง

ทางสองกลับหนึ่งเดียว

  เอ้อระเหยเฉยเฉย

ผ่านเลยแค่กลมเกลียว

สูรย์ส่องพระจันทร์เสี้ยว

คือเรียวใปใช่เอย

*รู้จักพอ มีความรักให้ ไม่คิดเป็นเอกในโลก