รำลึกครูกลอน “สุนทรภู่”

รำลึกครูกลอน “สุนทรภู่”

ยี่สิบหก มิถุนายน ชนปีนี้

สองร้อยยี่ สิบเจ็ดปี ที่บรรจบ

รำลึกถึง ครูกลอนดี ที่เคารพ

“สุนทรภู่” ผู้เจนจบ ครบเรื่องกลอน

พระอภัยมณี ที่ดังโด่ง

ร้อยเรื่องโยง ผูกเรื่องไว้ ใช้สั่งสอน

เป็นบทเรียน มีดีชั่ว ตัวละคร

แล้วให้ย้อน เปรียบดีชั่ว กับตัวเรา

“ถึงโรงเหล้า เตากลั่น ควันโขมง

มีคันโพง ผูกสาย ไว้ปลายเสา

โอ้บาปกรรม น้ำนรก เจียวอกเรา

ให้มัวเมา เหมือนหนึ่งบ้า เป็นน่าอาย” (สุนทรภู่)

จากนิราศ ภูเขาทอง ท่องจำหมด

เป็นภาพพจน์ ทุกถ้อยคำ ย้ำความหมาย

อ่านแล้วจำ ย้ำเตือนอยู่ มิรู้คลาย

ไม่เบื่อหน่าย เหมือนถูกพ่น ด้วยมนต์ตรา

“บัดเดี๋ยวดัง หง่างเหง่ง วังเวงแว่ว

สะดุ้งแล้ว เหลียวแล ชะแง้หา

เห็นโยคี ขี่รุ้ง พุ่งออกมา

ประคองพา ขึ้นไปนั่ง ยังบรรพต” (สุนทรภู่)

“แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์

มันแสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด

อันเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด

ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน” (สุนทรภู่)

เป็นบทสอน สุดสาคร เจ้าหลานรัก

ให้รู้จัก คิดอ่าน การฝึกฝน

ต้องเรียนรู้ เข้าใจ น้ำใจคน

ถึงอับจน หากวางใจ ไม่ไตร่ตรอง

ขอบูชา “สุนทรภู่” ครูปราดเปรื่อง

นักเลงกลอน ที่รุ่งเรือง และเศร้าหมอง

เป็นธรรมะ สอนใจ ในทำนอง

มีสูงต้อง มีต่ำลง ไม่คงทน

เกิดชาตินี้ มีอะไร มาด้วยเล่า

แล้วจะเอา สิ่งใด ให้มากล้น

แม้ทรัพย์สิน จะกองรวม ท่วมหัวตน

ก็ไม่พ้น ตายมือเปล่า เท่านั้นเอง